ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻛﺎر روی دارﺑﺴﺖ
ﻣﺎده ٨۴- ﻫﺮ ﮔﺎه ﻻزم ﺷﻮد روی دارﺑﺴﺖ دﺳﺘﮕﺎه ﺑﺎﻻﺑﺮ ﻧﺼﺐ ﮔﺮدد، ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮارد زﻳـﺮ رﻋﺎﻳﺖ ﮔﺮدد:
ب – از ﺣﺮﻛﺖ و ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺗﻴﺮﻫﺎی اﻓﻘﻲ داﺧﻞ دﻳﻮاری ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﺷﻮد.
ج ـ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎی ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺤﻜﻤﻲ ﺑﻪ ﺑﺨـﺶ ﻣﻘـﺎوم ﺳـﺎﺧﺘﻤﺎن و در ﻣﺤﻠـﻲ ﻛـﻪ دﺳﺘﮕﺎه ﺑﺎﻻﺑﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺼﺐ ﮔﺮدد، ﻣﺘﺼﻞ و ﻣﻬﺎر ﺷﻮﻧﺪ.
ﻣﺎده ٨۵- ﻫﺮ ﮔﺎه ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺎﻻ ﻳﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺘﻦ ﺑﺎر اﻣﻜﺎن ﺑﺮﺧﻮرد آن ﺑﺎ دارﺑﺴﺖ وﺟـﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮای ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی از ﮔﻴﺮ ﻛﺮدن ﺑﺎر ﺑﻪ دارﺑﺴﺖ، ﺳﺮ ﺗﺎ ﺳـﺮ ارﺗﻔـﺎع آن در ﻣﺴﻴﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎر، ﺑﺎ ﻧﺮده ﻫﺎی ﻋﻤﻮدی ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺷﻮد.
ﻣﺎده ٨۶- ﻛﻠﻴﻪ دارﺑﺴﺖ ﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ دارای ﺗﻌﺪاد ﻛﺎﻓﻲ ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻛﺎر ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﻣﺎده ٨٧- ﻫﻴﭻ ﺑﺨﺸﻲ از ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻛﺎر ﻧﺒﺎﻳـﺪ ﺑـﺮ روی آﺟـﺮ ﻫـﺎی ﻟـﻖ، ﻟﻮﻟـﻪ ﻫـﺎی آب، دودﻛﺶ و ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻏﻴﺮ ﻣﻄﻤﺌﻦ و ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد.
ﻣﺎده ٨٨- از ﺟﺎﻳﮕﺎه دارﺑﺴﺖ زﻣﺎﻧﻲ ﺑﺎﻳـﺪ اﺳـﺘﻔﺎده ﺷـﻮد ﻛـﻪ ﺳـﺎﺧﺖ آن ﺑـﻪ اﺗﻤـﺎم رﺳﻴﺪه و وﺳﺎﻳﻞ ﺣﻔﺎﻇﺘﻲ ﻻزم ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺼﺐ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﺎده ٨٩- ﻋﺮض ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻛﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻧﻮع ﻛﺎر ﻣﻨﺎﺳﺐ و در ﻫﺮ ﺑﺨـﺶ آن ﮔـﺬرﮔﺎه ﺑـﺎزی ﺑﻪ ﻋﺮض ﺣﺪاﻗﻞ (۶٠) ﺳﺎﻧﺘﻲ ﻣﺘﺮ ﺑﺪون ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﻓﺮاﻫﻢ ﮔﺮدد.
ﻣﺎده ٩٠- در ﻫﻴﭻ ﻣﻮردی ﻋﺮض ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻛﺎر ﻧﺒﺎﻳﺪ از اﻧﺪازه ﻫﺎی زﻳﺮ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ:
اﻟﻒ- (۶٠) ﺳﺎﻧﺘﻲ ﻣﺘﺮ، اﮔﺮ ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻓﻘﻄ ﺑﺮای ﻋﺒﻮر اﺷﺨﺎص ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ رود.
ب- (٨٠) ﺳﺎﻧﺘﻲ ﻣﺘﺮ، اﮔﺮ از ﺟﺎﻳﮕـﺎه ﺑـﺮای ﻗـﺮار دادن ﻣﺼـﺎﻟﺢ ﺳـﺎ ﺧﺘﻤﺎﻧﻲ اﺳـﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﺷﻮد.
ج – (١١٠) ﺳﺎﻧﺘﻲ ﻣﺘﺮ، اﮔﺮ از ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺑﺮای ﻧﮕﺎﻫﺪاری ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻳﺎ ﺳﻜﻮی ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ دﻳﮕـﺮی اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﺷﻮد.
دـ (١٣٠) ﺳﺎﻧﺘﻲ ﻣﺘﺮ، اﮔﺮ از ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺑﺮای ﻧﺼﺐ ﻳﺎ ﺷﻜﻞ دادن ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻫـﺎی ﻧﻤـﺎی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﺷﻮد.
ﻫ – (١۵٠) ﺳﺎﻧﺘﻲ ﻣﺘﺮ، اﮔﺮ از ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻫﻢ ﺑﺮای ﻧﮕﺎﻫﺪاری ﺳﻜﻮی ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ دﻳﮕﺮ و ﻫـﻢ ﺑﺮای ﻧﺼﺐ و ﺷﻜﻞ دادن ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻫﺎی ﻧﻤﺎی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﺷﻮد.
ﻣﺎده ٩١- ﺑﻪ ﻃﻮل ﻛﻠﻲ ﻋﺮض ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻴﺮﻫﺎی داﺧﻞ دﻳﻮاری ﻧﮕﺎﻫﺪاری ﻣـﻲ ﺷﻮد، ﻧﺒﺎﻳﺪ از (١۵٠) ﺳﺎﻧﺘﻲ ﻣﺘﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﺎده ٩٢- ﻳﻚ ﻓﻀـﺎی ﺧـﺎﻟﻲ ﺑﺎﻻﺳـﺮی، ﺣـﺪاﻗﻞ ﺑـﻪ ارﺗﻔـﺎع (١٨٠) ﺳـﺎﻧﺘﻲ ﻣﺘـﺮ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑﺎﻻی ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻛﺎر درﻧﻆﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد.
ﻣﺎده ٩٣- ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻫﺮ دارﺑﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻳﻚ ﻣﺘﺮ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗـﺮ از ﻣﻨﺘﻬـﻲ اﻟﻴـﻪ ﺗﻴﺮﻫـﺎی ﻋﻤﻮدی ﻗﺮار ﮔﻴﺮد.
ﻣﺎده ٩۴- اﻟﻮارﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﺰﻳﻲ از ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻛﺎر ﺑﻪ ﺷﻤﺎرﻣﻲ آﻳﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ دارای ﺷﺮاﻳﻄ زﻳﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ:
اﻟﻒ- ﺑﺎ در ﻧﻆﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻴﻦ ﺗﻴﺮﻫﺎی ﺗﻜﻴﻪ ﮔﺎه ﺟﺎﻳﮕﺎه، ﺻﺨﺎﻣﺖ آﻧﻬﺎ اﻳﻤﻨﻲ ﻻزم را ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﺪ. در ﻫـﻴﭻ ﻣـﻮردی ﺿـﺨﺎﻣﺖ اﻟﻮارﻫـﺎ از (۵) ﺳـﺎﻧﺘﻲ ﻣﺘـﺮ ﻛﻤﺘـﺮ ﻧﺒـﻮده و ﺿﺨﺎﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﺴﺎوی ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ب- ﻋﺮض آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺴﺎوی و ﺣﺪاﻗﻞ (٢۵) ﺳﺎﻧﺘﻲ ﻣﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﺎده ٩۵- ﻫﺮ اﻟﻮار ﻛﻪ ﺟﺰﻳﻲ از ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻛﺎر ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻲ آﻳﺪ، ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻴﺶ از (۴) ﺑﺮاﺑـﺮ ﺿﺨﺎﻣﺖ آن از اﻧﺘﻬﺎی ﺗﻜﻴﻪ ﮔﺎه ﺗﺠﺎوز ﻧﻤﺎﻳﺪ.
ﻣﺎده ٩۶- اﻟﻮارﻫﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ روی ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻗﺮار ﮔﻴﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﻄﺮ ﺑﺮﺧﻮرد ﭘﺎی ﻛـﺎرﮔﺮان ﺑـﻪ ﻟﺒـﻪ اﻟﻮارﻫﺎ و اﻓﺘﺎدن آﻧﺎن ﺑﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻛﺎﻫﺶ ﻳﺎﺑﺪ و ﻧﻴﺰ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﭼﺮخ ﻫﺎی دﺳـﺘﻲ ﺑـﻪ آﺳﺎﻧﻲ ﺻﻮرت ﮔﻴﺮد.
ﻣﺎده ٩٧- اﻟﻮارﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﺰو ﺳﻜﻮی ﻛﺎر ﺑـﻪ ﺷـﻤﺎر ﻣـﻲ آﻳﻨـﺪ، ﺑﺎﻳـﺪ ﺣـﺪاﻗﻞ ﺑـﺎ ﺳـﻪ ﺗﻜﻴﻪ ﮔﺎه ﻧﮕﺎﻫﺪاری ﺷﻮﻧﺪ، ﻣﮕﺮ آن ﻛﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻴﻦ ﺗﻜﻴﻪ ﮔﺎه ﻫﺎ و ﺿـﺨﺎﻣﺖ اﻟﻮارﻫـﺎ ﺑـﻪ اﻧﺪازه ای ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﻄﺮ ﺷﻜﻢ دادن ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ و ﻳﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷـﺪن ﺳـﺮ دﻳﮕـﺮ ﺗﺨﺘـﻪ در ﺑﻴﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ.
ﻣﺎده ٩٨- ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻫﺎی ﻛﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺷـﻴﻮه ای ﺳـﺎﺧﺘﻪ ﺷـﻮﻧﺪ ﻛـﻪ اﻟﻮارﻫـﺎی ﺗﺸـﻜﻴﻞ دﻫﻨﺪه آﻧﻬﺎ، ﻫﻨﮕﺎم اﺳﺘﻔﺎده ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﺸﻮﻧﺪ.
ﻣﺎده ٩٩- ﻫﺮ ﺳﻜﻮ ﻳﺎ ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از (٢) ﻣﺘﺮ ﺑﺎﻻی زﻣﻴﻦ ﻳـﺎ ﻛـﻒ ﻗـﺮار دارد ﺑﺎﻳـﺪ دارای ﺗﺨﺘﻪ ﺑﻨﺪی ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﻴﭻ ﻧﻮع اﺑﺰار، ﻟﻮازم ﻛﺎر و ﻣﺼﺎﻟﺢ از ﻻی آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺳﻘﻮﻃ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ. ﺿﻤﻨﺎ اﺳﺘﻘﺮار ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎ در اﻣﺘﺪاد ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺑـﻪ ﺷـﻜﻠﻲ ﺑﺎﺷـﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﭘﺎ ﺑﻪ ﻟﺒﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﮕﺮد
منبع : آئین نامه حفاظتی کارگاه های ساختمانی
